Geen idee
Het moge duidelijk zijn dat Geurtz’ oproepen in Steenwijkerland vaak aan dovemansoren zijn gericht, hoewel ze in de coulissen soms meer bijval krijgt dan in de raadszaal zelf. Zoals die avond dat ze verbouwereerd thuiskwam na weer een motie die het niet haalde. Ze riep het college van B&W op om veel nadrukkelijker de milieu-impact van het beleid te gaan registreren. Maar dat bleek vele bruggen te ver.
“Wij wonen immers in een gemeente”, aldus Geurtz, “die eind 2022 geen idee had hoeveel energie er wordt opgewekt of verbruikt. Er is nog geen klimaatplan, wij hebben weinig plannen voor het opwekken van energie, en wij wijzen vooral naar Europa, Den Haag, de provincie en onze eigen inwoners. Als gemeente volgen wij de wet en verdwalen ondertussen in overleggen binnen de organisatie met vragen als: ‘Hoe kunnen wij energie besparen?’ De wethouder gaf aan dat die vraag in de organisatie is uitgezet. Ik denk dan: draai de thermostaat lager, begin gewoon! Maar dat blijkt hier toch echt een stap te ver. Hoe kunnen wij als gemeente geloofwaardig de noodzaak, de urgentie laten blijken, als wij zelf zover achterlopen?”
Onrecht
Het realisme druipt ervan af, maar Geurtz lijkt wel een roepende in de woestijn. Hoe houdt zij dat vol, wat zijn haar drijfveren? Geurtz: “Ik ben opgegroeid in een politiek bewust gezin in het westen van Duitsland. Aan de keukentafel waren wij altijd al aan het praten over rechts en links, over welvaart en hoe die voor iedereen beter verdeeld kan worden, en over onrecht dichtbij en ver weg.”
“Het ging ook over oorlogen en de invloed van onze westerse politiek, over mensen die op de vlucht moeten slaan en de manier waarop wij ze hier zouden willen ontvangen. En natuurlijk over het klimaat en de aandacht die het zou moeten krijgen in een wereld met vastgeroeste gedachten over welvaart en vooruitgang. Met dit politieke bewustzijn groei je op, dat blijft, dat maakt deel uit van je identiteit.”
Die opstelling etaleerde Geurtz al in haar vorige periode als raadslid in Harlingen en zien we nu terug in Steenwijkerland. Hoe kwam zij hier terecht? Geurtz: “De liefde bracht mij naar een nieuwe plaats. De liefde voor mijn partner en de liefde voor deze bijzondere plek, Steenwijkerland. Telkens weer word ik betoverd door deze veelzijdige gemeente. Met haar oude vestingsteden met mooie verhalen en de velden, heuvels en uitzichten daaromheen. De dorpen die verbonden zijn door mooie fietspaden en de eeuwenoude geschiedenis, de toeristische trekpleisters én de no-nonsense voeten-in-de-klei-mentaliteit.”
In beweging
Desondanks stoot Geurtz regelmatig haar neus. Haar reactie: “Veranderingen zijn er altijd en overal. En ondanks dat wij dat weten, zijn wij soms ook huiverig voor veranderingen. Vooral als vraagstukken zo groot zijn dat wij ze niet meer alleen kunnen oplossen. De grote vraagstukken, zoals klimaat en energie, armoede, verdeeldheid en kansenongelijkheid los je niet in je eentje op, los je niet als partij op, los je zelfs niet op als land. Deze vraagstukken vragen erom gezamenlijk opgelost te worden en een eenduidige richting te kiezen.”
“GroenLinks”, vervolgt Geurtz, “heeft een duidelijke richting: menselijk, eerlijk en duurzaam. Het mooie is dat ondertussen ook andere partijen deze richting erkennen en integreren. Ik zie het overal om mij heen: hier komt een waterstoftankstation, de levertijd van zonnepanelen is maanden, plantaardig eten is bij elke supermarkt aanwezig, bijna iedereen die in een vliegtuig stapt weet dat je dat beter kan laten en we praten bijna non-stop over het klimaat. Er ís iets in beweging.”
“Ook bij ons in de raadszaal, na afloop van vergaderingen, komen er mensen naar mij toe. Zij voelden wel iets voor een bepaalde motie, maar helaas, ze waren nog niet zo ver. ‘De achterban, weet je?’ Soms spring je over je eigen schaduw heen en stem je voor of tegen iets, waarvan je jezelf wel afvraagt of dit niet het moment was om ervan af te wijken. Door met je eigen hart en verstand te kiezen, door op te staan en ook binnen een achterban die hier nog niet in wil meegaan, te zeggen: ‘Mensen, wij zullen moeten begrijpen dat het anders moet. En wij zullen moeten leren te vertrouwen dat het anders kan!’ Dat zou een boodschap zijn die ook de twijfel in je achterban milder maakt. Een boodschap die eraan bijdraagt dat de verandering zich doorzet. Die is namelijk al ingezet en hoe sneller wij daarop reageren, hoe beter het gaat aflopen.”
Tekst: Ysbrand Visser
Foto: Weerribben tussen Muggenbeet en Nederland
